درمان پیچ خوردن مچ پا در منزل

پیچ خوردن مچ پا (ankle sprain) یکی از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی و روزمره است که می‌تواند به دلیل حرکات ناگهانی، زمین خوردن یا تغییرات سریع در جهت حرکت ایجاد شود. این آسیب معمولاً به دلیل کشیدگی یا پارگی رباط‌ها در اطراف مفصل مچ پا رخ می‌دهد و ممکن است باعث درد، تورم و محدودیت در حرکت شود. ورم مچ پا بر اثر پیچ خوردگی می‌تواند در هر سنی و برای هر فردی اتفاق بیفتد، اما افراد فعال در ورزش‌های مختلف بیشتر در معرض آن هستند.

پیچ خوردن مچ پا چیست؟

پیچ خوردگی مچ پا زمانی رخ می‌دهد که رباط‌های اطراف مفصل مچ پا که وظیفه اتصال استخوان‌ها و حفظ استحکام مفصل را بر عهده دارند، کشیده یا پاره شوند. این اتفاق معمولاً به دلیل چرخش ناگهانی یا نامناسب مچ پا رخ می‌دهد. پیچ خوردگی ممکن است خفیف، متوسط یا شدید باشد، بسته به شدت آسیب وارده به رباط‌ها. علائم رایج شامل درد، ورم، کبودی، محدودیت حرکتی و گاهی صدای ترک خوردن در هنگام آسیب است. درمان معمولاً شامل استراحت، یخ‌گذاری، بانداژ فشاری و بالا نگه داشتن پا است، اما در موارد شدید ممکن است نیاز به فیزیوتراپی یا حتی جراحی باشد.

برای مشاوره و درخواست خدمات پزشکی و پرستاری در منزل با کارشناسان آرین طب تماس بگیرید.

رزرو نوبت و هماهنگی: ۰۹۱۲۰۴۴۶۳۰۸

آرین طب ارائه ارائه‌دهنده انواع خدمات پزشکی از جمله پزشک متخصص در منزل (قلب، ریه، داخلی و…) و انواع خدمات پرستاری و تزریقات در منزل

خدمات مرتبط

علت پیچ خوردن مچ پا

پیچ خوردن مچ پا معمولاً به دلیل چرخش یا حرکت غیرطبیعی و ناگهانی مفصل مچ پا رخ می‌دهد که فشار زیادی به رباط‌های اطراف این مفصل وارد می‌کند. علل اصلی شامل موارد زیر است:

• حرکات ناگهانی و غیرمنتظره: پیچ خوردن مچ پا اغلب در اثر یک حرکت سریع مانند چرخش یا لغزش پا در هنگام ورزش یا فعالیت‌های روزمره ایجاد می‌شود.
• افتادن یا زمین خوردن: سقوط یا افتادن به شکلی که وزن بدن روی مچ پا قرار گیرد، می‌تواند باعث کشیدگی یا پارگی رباط‌ها شود.
• سطوح ناهموار: راه رفتن یا دویدن روی سطوح ناهموار یا لغزنده خطر پیچ خوردگی مچ پا را افزایش می‌دهد.
• کفش نامناسب: استفاده از کفش‌هایی که مناسب فعالیت یا شرایط محیطی نیستند، مانند کفش‌های پاشنه‌بلند یا کفش‌های بدون پشتیبانی کافی، می‌تواند احتمال پیچ خوردگی را بیشتر کند.
• ضعف عضلات و رباط‌ها: ضعف در عضلات و رباط‌های اطراف مچ پا یا ناهنجاری‌های ساختاری مانند صافی کف پا یا قوس زیاد ممکن است مچ پا را مستعد آسیب کند.
• ورزش‌های پرتحرک: فعالیت‌های ورزشی که شامل پریدن، دویدن یا تغییر جهت سریع هستند (مانند فوتبال، بسکتبال یا تنیس) می‌توانند خطر پیچ خوردگی را افزایش دهند.
• آسیب‌های قبلی: سابقه پیچ خوردگی یا آسیب‌های مچ پا ممکن است باعث ضعف در رباط‌ها شده و احتمال آسیب مجدد را بیشتر کند.
• عدم گرم کردن مناسب: نداشتن آمادگی جسمانی یا گرم نکردن کافی قبل از شروع فعالیت‌های ورزشی می‌تواند به آسیب‌پذیری مچ پا منجر شود.

برای کاهش احتمال پیچ خوردگی مچ پا، استفاده از کفش مناسب، تقویت عضلات و رباط‌های مچ پا و احتیاط در سطوح ناهموار ضروری است.

علائم پیچ خوردن مچ پا

پیچ خوردگی مچ پا یکی از آسیب‌های شایع است که بسته به شدت آسیب به رباط‌ها می‌تواند با طیف گسترده‌ای از علائم همراه باشد. در ادامه علائم به‌طور کامل‌تری توضیح داده می‌شوند:

درد شدید یا متغیر:

درد شایع‌ترین علامت پیچ خوردگی مچ پا است که در ناحیه اطراف مفصل احساس می‌شود. شدت درد به میزان کشیدگی یا پارگی رباط‌ها بستگی دارد. درد معمولاً هنگام راه رفتن، دویدن یا حتی لمس کردن مچ پا تشدید می‌شود.

تورم و التهاب:

تورم یکی از نخستین نشانه‌های پیچ خوردگی است و ناشی از تجمع مایعات در بافت‌های اطراف مفصل می‌باشد. در موارد شدید، تورم می‌تواند به‌سرعت افزایش یابد و کل مچ پا را در برگیرد.

کبودی و تغییر رنگ پوست:

در اثر آسیب به رگ‌های خونی کوچک در ناحیه مچ پا، کبودی یا تغییر رنگ آبی، بنفش یا زرد در پوست اطراف مفصل مشاهده می‌شود. کبودی ممکن است چند روز پس از آسیب بیشتر نمایان شود.

محدودیت در حرکت:

در موارد پیچ خوردگی، حرکت مفصل مچ پا دشوار و دردناک می‌شود. این محدودیت ممکن است شامل ناتوانی در خم کردن، چرخاندن یا وزن گذاشتن روی پا باشد.

ناپایداری مفصل:

در پیچ خوردگی‌های شدید، ممکن است فرد احساس کند مچ پا لق شده یا توانایی حفظ تعادل آن کاهش یافته است. این وضعیت ناشی از آسیب قابل‌توجه به رباط‌ها و کاهش پایداری مفصل است.

حساسیت به لمس و فشار:

رباط‌ها و بافت‌های آسیب‌دیده معمولاً هنگام لمس کردن یا فشار آوردن بسیار حساس و دردناک هستند. این علامت به‌ویژه در نقاطی که رباط‌ها کشیده یا پاره شده‌اند، بارزتر است.

گرما و قرمزی:

در مواردی که التهاب شدید باشد، ممکن است ناحیه آسیب‌دیده گرم‌تر از نواحی اطراف شود و قرمزی نیز دیده شود. این حالت ناشی از افزایش جریان خون در پاسخ به آسیب است.

صدای ترک یا پارگی:

برخی افراد هنگام وقوع آسیب ممکن است صدایی مانند ترکیدن یا پاره شدن بشنوند یا حس کنند. این صدا معمولاً در مواردی که رباط به‌طور کامل پاره شده باشد، رخ می‌دهد.

ناتوانی در استفاده از پا:

در ورم مچ پا بر اثر پیچ خوردگی، ممکن است فرد به‌طور کامل از حرکت دادن یا استفاده از پای آسیب‌دیده ناتوان باشد. این حالت می‌تواند نشان‌دهنده آسیب جدی‌تر به رباط‌ها یا حتی سایر ساختارهای مفصل باشد.

درمان پیچ خوردن مچ پا

درمان پیچ خوردگی مچ پا به شدت آسیب بستگی دارد و معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های غیرجراحی و در برخی موارد نادر، جراحی است. در ادامه درمان‌های پزشکی رایج برای پیچ خوردگی مچ پا شرح داده می‌شوند:

تشخیص دقیق:

پزشک با معاینه فیزیکی و استفاده از ابزارهای تشخیصی مانند تصویربرداری با اشعه ایکس (X-ray)، ام‌آر‌آی (MRI) یا سونوگرافی میزان آسیب به رباط‌ها، عضلات و استخوان‌های مچ پا را تعیین می‌کند.

استراحت و بی‌حرکتی:

برای کاهش فشار روی مفصل و جلوگیری از تشدید آسیب، ممکن است پزشک توصیه کند که مچ پا برای مدتی بی‌حرکت نگه داشته شود. این کار با استفاده از موارد زیر انجام می‌شود:

بریس یا آتل: برای حمایت از مفصل و محدود کردن حرکت.

گچ گرفتن: در صورت آسیب شدید به رباط‌ها یا شکستگی احتمالی.

درمان دارویی:

مسکن‌ها: برای کاهش درد، از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده می‌شود.

داروهای موضعی: کرم‌ها یا ژل‌های ضدالتهابی می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.

کمپرس سرد و گرم:

در مراحل اولیه آسیب، کمپرس سرد برای کاهش التهاب و درد توصیه می‌شود.

پس از چند روز، کمپرس گرم ممکن است برای بهبود گردش خون و تسریع ترمیم بافت استفاده شود.

فیزیوتراپی:

پزشک ممکن است مراجعه به فیزیوتراپی را برای بازیابی دامنه حرکت، تقویت عضلات و پیشگیری از آسیب مجدد توصیه کند. تکنیک‌های فیزیوتراپی شامل تمرینات تعادلی، کششی و قدرتی است.

تزریق‌های درمانی:

کورتیکواستروئیدها: در صورت التهاب شدید و درد پایدار، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را در ناحیه آسیب‌دیده توصیه کند.

پلاسمای غنی از پلاکت (PRP): تزریق PRP به بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده کمک می‌کند.

جراحی (در موارد نادر):

در صورتی که رباط‌های مچ پا به شدت پاره شده باشند یا آسیب‌دیدگی به درمان‌های غیرجراحی پاسخ ندهد، جراحی ممکن است ضروری باشد. انواع جراحی شامل:

• ترمیم رباط‌ها: دوختن یا بازسازی رباط‌های آسیب‌دیده.
• آرتروسکوپی: برای بررسی و ترمیم آسیب‌های داخلی مفصل.

درمان پیچ خوردن مچ پا در منزل

درمان پیچ خوردن مچ پا در منزل می‌تواند شامل روش‌های ساده و مؤثر باشد که به کاهش درد، التهاب و تسریع روند بهبودی کمک می‌کنند. در اینجا چندین راهکار رایج برای درمان پیچ خوردگی مچ پا در منزل آورده شده است:

استراحت (Rest):

استراحت دادن به مچ پا برای جلوگیری از تشدید آسیب ضروری است. از راه رفتن یا فعالیت‌هایی که فشار بیشتری به مچ پا وارد می‌کنند، خودداری کنید و در صورت لزوم از عصا برای حمایت استفاده کنید.

یخ‌گذاری (Ice):

استفاده از یخ برای کاهش التهاب و درد بسیار مؤثر است. کیسه یخ را در یک پارچه نرم بپیچید و به مدت 20 دقیقه روی ناحیه آسیب‌دیده قرار دهید. این کار را هر 2-3 ساعت یک بار در 48 ساعت اول پس از آسیب انجام دهید.

فشار (Compression):

استفاده از بانداژ فشاری (مثل بانداژ الاستیک) می‌تواند به کاهش تورم کمک کند. توجه داشته باشید که بانداژ نباید خیلی سفت باشد، زیرا ممکن است گردش خون را مختل کند.

بالا نگه داشتن پا (Elevation):

پای آسیب‌دیده را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید تا تورم کاهش یابد. این کار می‌تواند به بازگشت مایعات اضافی از ناحیه آسیب‌دیده به سیستم گردش خون کمک کند. می‌توانید از بالش یا پتو برای بالا نگه داشتن پا استفاده کنید.

داروهای مسکن:

برای کاهش درد و التهاب، می‌توانید از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن استفاده کنید. این داروها همچنین به کاهش تورم کمک می‌کنند. همیشه طبق دستور پزشک یا برچسب دارو عمل کنید.

تمرینات سبک:

پس از کاهش درد و تورم، می‌توانید تمرینات کششی و تقویتی ملایم برای بازگشت به حرکت و تقویت عضلات اطراف مچ پا شروع کنید. این تمرینات باید به تدریج انجام شوند تا از آسیب‌های بیشتر جلوگیری شود. معمولاً فیزیوتراپیست تمرینات خاصی را برای تقویت عضلات مچ پا توصیه می‌کند.

کفش مناسب:

در طول دوره بهبودی، از کفش‌های راحت و حمایتی استفاده کنید تا فشار کمتری به مچ پا وارد شود. از کفش‌های با پاشنه بلند یا نازک خودداری کنید.

گرم کردن و ماساژ (در مراحل بهبودی):

پس از چند روز از آسیب، می‌توانید از کمپرس گرم یا ماساژ ملایم برای بهبود گردش خون و کاهش سفتی عضلات استفاده کنید. این کار می‌تواند به تسریع روند بهبودی کمک کند، اما از استفاده از گرما در مراحل اولیه که تورم زیاد است، خودداری کنید.

نقش فیزیوتراپی در بهبود پیچ خوردن مچ پا

فیزیوتراپی نقش مهمی در بهبود پیچ خوردگی مچ پا دارد و می‌تواند به تسریع روند بهبودی، کاهش درد، تقویت عضلات و جلوگیری از آسیب‌های مجدد کمک کند. این روش درمانی از تکنیک‌ها و تمرینات مختلفی برای بازگرداندن عملکرد طبیعی مفصل مچ پا بهره می‌گیرد. در ادامه به نقش فیزیوتراپی در این زمینه پرداخته می‌شود:

کاهش درد و التهاب:

فیزیوتراپیست‌ها از روش‌هایی مانند استفاده از یخ، گرما، اولتراسوند و تحریک الکتریکی (TENS) برای کاهش درد و التهاب ناشی از آسیب استفاده می‌کنند. این تکنیک‌ها در مراحل اولیه پس از آسیب بسیار مؤثر هستند.

افزایش دامنه حرکتی:

پس از پیچ خوردگی، مچ پا ممکن است دچار محدودیت حرکتی شود. فیزیوتراپی با تمرینات کششی و حرکتی طراحی‌شده به بازیابی دامنه طبیعی حرکت مفصل کمک می‌کند و از سفتی و خشکی مفصل جلوگیری می‌کند.

تقویت عضلات:

یکی از اهداف اصلی فیزیوتراپی تقویت عضلات اطراف مچ پا است. این کار باعث افزایش پایداری مفصل و کاهش احتمال پیچ خوردگی مجدد می‌شود. تمرینات قدرتی معمولاً شامل کار با نوارهای کشی مقاومتی و وزنه‌های سبک است.

بهبود تعادل و هماهنگی:

پیچ خوردگی مچ پا می‌تواند تعادل و هماهنگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. فیزیوتراپی شامل تمرینات تعادلی مانند ایستادن روی یک پا، کار با تخته تعادل یا توپ بوسو برای بازسازی این توانایی‌ها است.

پیشگیری از آسیب مجدد:

با تقویت رباط‌ها و عضلات، آموزش صحیح راه رفتن و اصلاح وضعیت بدن، فیزیوتراپی خطر آسیب‌دیدگی مجدد را کاهش می‌دهد. همچنین، فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند راهنمایی‌هایی در مورد استفاده از کفش مناسب یا بستن مچ پا ارائه دهند.

تسریع روند بهبودی:

برنامه‌های فیزیوتراپی بر اساس شدت آسیب طراحی می‌شوند و به فرد کمک می‌کنند تا سریع‌تر به فعالیت‌های روزمره و ورزشی بازگردد. این برنامه‌ها با افزایش تدریجی شدت تمرینات، از بازگشت زودهنگام به فعالیت و تشدید آسیب جلوگیری می‌کنند.

درمان آسیب‌های مزمن:

در صورتی که پیچ خوردن پا به درستی درمان نشود و به یک مشکل مزمن تبدیل گردد، فیزیوتراپی با تکنیک‌های پیشرفته‌تر مانند ماساژ عمیق بافتی، تمرینات پیشرفته تعادلی و آموزش مجدد عملکرد مفصل به بهبود کمک می‌کند.

بهبود گردش خون:

تمرینات فیزیوتراپی با افزایش جریان خون در ناحیه آسیب‌دیده به تسریع ترمیم بافت‌ها و کاهش التهاب کمک می‌کنند.

آموزش حرکات صحیح:

فیزیوتراپیست‌ها به بیماران آموزش می‌دهند که چگونه حرکات روزمره خود را به شکلی ایمن و مؤثر انجام دهند تا از آسیب‌های بعدی جلوگیری شود.

برای مشاوره و درخواست خدمات پزشکی و پرستاری در منزل با کارشناسان آرین طب تماس بگیرید.

رزرو نوبت و هماهنگی: ۰۹۱۲۰۴۴۶۳۰۸

آرین طب ارائه ارائه‌دهنده انواع خدمات پزشکی از جمله پزشک متخصص در منزل (قلب، ریه، داخلی و…) و انواع خدمات پرستاری و تزریقات در منزل

پیشگیری از پیچ خوردن مچ پا

پیشگیری از پیچ خوردن مچ پا با رعایت نکات ساده و انجام تمرینات مناسب امکان‌پذیر است. این اقدامات به تقویت عضلات، افزایش پایداری مفصل و کاهش خطر آسیب‌دیدگی کمک می‌کنند. در ادامه روش‌های مؤثر پیشگیری توضیح داده می‌شوند:

تقویت عضلات و رباط‌های مچ پا:

انجام تمرینات تقویتی برای عضلات و رباط‌های اطراف مچ پا باعث افزایش استحکام و پایداری مفصل می‌شود. تمریناتی مانند ایستادن روی یک پا، بالا بردن پاشنه پا (کشش ساق پا) و کار با نوارهای کشی مقاومتی توصیه می‌شود.

تمرینات تعادلی:

تمرینات تعادلی مانند ایستادن روی تخته تعادل یا توپ بوسو به بهبود هماهنگی و تعادل کمک کرده و خطر پیچ خوردگی را کاهش می‌دهد.

گرم کردن قبل از ورزش:

همیشه قبل از شروع فعالیت‌های ورزشی، با انجام حرکات کششی و گرم کردن، عضلات و مفاصل را آماده کنید. این کار از سفتی عضلات جلوگیری کرده و انعطاف‌پذیری مفصل را افزایش می‌دهد.

استفاده از کفش مناسب:

کفش‌هایی که پاشنه مناسب، کفی طبی و محافظت کافی از مچ پا دارند، خطر پیچ خوردگی را کاهش می‌دهند. برای فعالیت‌های ورزشی، از کفش‌های مخصوص همان ورزش استفاده کنید.

اجتناب از سطوح ناهموار:

هنگام راه رفتن یا دویدن روی سطوح ناهموار، دقت بیشتری داشته باشید. در صورت نیاز، از کفش‌های مقاوم‌تر یا تجهیزات کمکی مانند عصا استفاده کنید.

کنترل وزن:

وزن بدن نقش مهمی در کاهش فشار روی مفاصل، به‌ویژه مچ پا، دارد. حفظ وزن ایده‌آل می‌تواند خطر آسیب‌های مفصلی را کاهش دهد.

افزایش انعطاف‌پذیری:

تمرینات کششی منظم، مانند کشش عضلات ساق پا و مچ پا، انعطاف‌پذیری مفاصل را بهبود می‌بخشد و احتمال آسیب‌دیدگی را کاهش می‌دهد.

آگاهی از وضعیت بدن:

هنگام ورزش یا انجام فعالیت‌های روزانه، به وضعیت بدن و نحوه قرارگیری پاها توجه کنید. حرکات نادرست یا فشار غیرمتعارف می‌تواند خطر آسیب را افزایش دهد.

تمرینات منظم ورزشی:

ورزش منظم به تقویت کلی بدن و افزایش هماهنگی عضلانی کمک می‌کند. فعالیت‌هایی مانند یوگا یا پیلاتس می‌توانند تعادل و انعطاف‌پذیری بدن را بهبود بخشند.

دوری از خستگی بیش‌ازحد:

خستگی عضلانی باعث کاهش کنترل و هماهنگی می‌شود. در صورت احساس خستگی شدید، از انجام فعالیت‌های سنگین خودداری کنید.

مراقبت از آسیب‌های قبلی:

اگر سابقه پیچ خوردگی مچ پا دارید، درمان کامل و تقویت مفصل قبل از بازگشت به فعالیت‌های ورزشی یا سنگین ضروری است.

عوارض پیچ خوردن مچ پا

پیچ خوردن مچ پا، اگر به درستی درمان نشود یا به صورت مکرر رخ دهد، می‌تواند به عوارض مختلفی منجر شود. در اینجا به برخی از این عوارض اشاره می‌شود:

ناپایداری مزمن مچ پا:

یکی از عوارض شایع پیچ خوردن مچ پا، ناپایداری مزمن مفصل است. اگر رباط‌ها یا بافت‌های حمایتی مفصل به طور کامل ترمیم نشوند، مچ بند پا برای پیچ خوردگی ممکن است در برابر فشارهای روزمره ناپایدار باشد و در معرض آسیب‌های مکرر قرار گیرد.

آسیب به رباط‌ها و بافت‌های نرم:

در صورت آسیب شدید به رباط‌ها یا پارگی آن‌ها، مفصل ممکن است قادر به انجام حرکت‌های طبیعی نباشد. این آسیب‌ها می‌تواند باعث کشیدگی یا پارگی بیشتر رباط‌ها شود که به طور قابل توجهی زمان بهبودی را افزایش می‌دهد.

آرتروز زودرس:

اگر پیچ خوردگی مچ پا و ورم به درستی درمان نشود، ممکن است آسیب‌هایی به مفصل وارد شود که باعث توسعه آرتروز در آینده شود. این عارضه با درد، خشکی و محدودیت حرکت مفصل همراه است.

تورم مزمن:

در صورتی که پیچ خوردگی مچ پا به درستی درمان نشود، تورم ممکن است به صورت مزمن باقی بماند. تورم می‌تواند در فعالیت‌های روزمره اختلال ایجاد کند و باعث ایجاد فشار اضافی روی مفصل و بافت‌های اطراف شود.

ساییدگی یا آسیب به غضروف‌ها:

اگر آسیب به مچ پا جدی باشد، ممکن است به غضروف‌های مفصل آسیب برسد. این آسیب‌ها می‌توانند به بروز درد و التهاب مزمن منجر شوند و عملکرد مفصل را محدود کنند.

بروز پیچ خوردگی‌های مکرر:

افرادی که مچ پای خود را به طور مکرر پیچ می‌کنند، ممکن است دچار ضعف و ناپایداری در مفصل شوند که باعث بروز پیچ خوردگی‌های مکرر در آینده می‌شود. این موضوع می‌تواند مشکلاتی در عملکرد طبیعی مچ پا ایجاد کند.

افت عملکرد و تحرک:

پیچ خوردن مچ پا ممکن است باعث کاهش دامنه حرکتی مفصل شود و به کاهش قدرت و تحرک فرد منجر گردد. این مشکل می‌تواند در انجام فعالیت‌های روزانه و ورزشی اختلال ایجاد کند.

آسیب به استخوان‌ها:

در صورتی که پیچ خوردگی مچ به شدت شدید باشد، ممکن است موجب شکستگی یا ترک استخوان‌های مچ پا نیز شود. این وضعیت می‌تواند نیاز به درمان‌های پیچیده‌تری مانند جراحی داشته باشد.

مشکلات عصبی:

در موارد نادر، پیچ خوردن شدید مچ پا می‌تواند به آسیب به اعصاب اطراف مفصل منجر شود. این آسیب ممکن است باعث درد، بی‌حسی یا ضعف در ناحیه مچ پا و پا شود.

در آخر…

پیچ خوردن مچ پا اگرچه یک آسیب نسبتاً شایع است، اما با درمان صحیح و به‌موقع می‌توان از بروز عوارض بلندمدت آن جلوگیری کرد. روش‌هایی مانند استراحت، یخ‌گذاری، فشرده‌سازی و بالا نگه داشتن پا به طور مؤثری به کاهش درد و تورم کمک می‌کنند. همچنین، تمرینات فیزیوتراپی پس از بهبودی می‌توانند به تقویت عضلات و پیشگیری از پیچ خوردگی‌های مکرر کمک کنند. در صورتی که آسیب جدی باشد، مراجعه به پزشک برای تشخیص و درمان دقیق‌تر ضروری است.

سوالات متداول

پیچ خوردن مچ پا چه علائمی دارد؟

علائم پیچ خوردن مچ پا شامل درد، تورم، کبودی، محدودیت در حرکت و احساس ضعف در مچ پا هستند. در موارد شدیدتر، ممکن است فرد نتواند وزن خود را بر روی مچ پا قرار دهد.

چطور باید مچ پا را بعد از پیچ خوردن درمان کنم؟

درمان اولیه عکس پیچ خوردگی مچ پا شامل استراحت، یخ‌گذاری، فشرده‌سازی (با بانداژ) و بالا نگه داشتن پا است. داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی نیز برای کاهش درد و تورم می‌توانند مفید باشند.

چند روز طول می‌کشد تا پیچ خوردگی مچ پا بهبود یابد؟

مدت زمان بهبودی پیچ خوردن مچ پا بسته به شدت آسیب متفاوت است. در آسیب‌های خفیف، معمولاً 1 تا 2 هفته بهبود پیدا می‌کند، اما در آسیب‌های شدیدتر ممکن است 4 تا 6 هفته زمان ببرد.

برای رزرو خدمات پزشکی یا پرستاری در منزل فرم زیر را پر کنید: