داروهای بیماری داخلی به منظور درمان و مدیریت بیماری‌هایی که به ارگان‌های داخلی بدن مانند قلب، کلیه، کبد، ریه و دستگاه گوارش مربوط می‌شوند، طراحی شده‌اند. این داروها می‌توانند به صورت‌های مختلفی از جمله قرص، کپسول، شربت، تزریق و پماد استفاده شوند و بسته به نوع بیماری و وضعیت فردی بیمار انتخاب می‌شوند. در ادامه، توضیحات جامع‌تری درباره‌ی دسته‌های مختلف این داروها ارائه می‌شود.

داروهای ضد فشار خون

در بیماری‌های قلبی، داروهای ضد فشار خون نقش بسیار مهمی دارند. فشار خون بالا می‌تواند منجر به مشکلات جدی مانند سکته مغزی، حملات قلبی و نارسایی کلیه شود. برای کنترل فشار خون، داروهای مختلفی تجویز می‌شوند. دیورتیک‌ها که با افزایش دفع سدیم و آب از کلیه‌ها به کاهش فشار خون کمک می‌کنند. مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) مانند انالاپریل و لیزینوپریل با کاهش تولید آنژیوتانسین 2 که باعث تنگ شدن عروق می‌شود، فشار خون را کاهش می‌دهند. مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) مانند لوسارتان و کاندسارتان به طور مشابه عمل می‌کنند ولی ممکن است عوارض جانبی کمتری داشته باشند. بتا بلوکرها مانند متوپرولول و آتنولول با کاهش ضربان قلب و نیروی انقباض قلب، فشار خون را کاهش می‌دهند. مهارکننده‌های کانال کلسیم مانند آملودیپین و دیلتیازم با آرامش بخشیدن به عروق خونی و کاهش فشار وارد بر قلب، به درمان فشار خون بالا کمک می‌کنند.

داروهای ضد دیابت

در مدیریت دیابت، داروهای ضد دیابت نقش کلیدی دارند. دیابت نوع 1 که به دلیل نقص در تولید انسولین از پانکراس است، نیاز به تزریق انسولین دارد. انسولین به کنترل سطح قند خون کمک می‌کند. در دیابت نوع 2، که به دلیل مقاومت به انسولین و عدم تولید کافی آن به وجود می‌آید، داروهای خوراکی مختلفی تجویز می‌شوند. متفورمین، یکی از رایج‌ترین داروها، با کاهش تولید قند در کبد و افزایش حساسیت بدن به انسولین، سطح قند خون را تنظیم می‌کند. سولفونیل اوره‌ها مانند گلی‌بنکلامید و گلی‌پیزید با افزایش ترشح انسولین از پانکراس عمل می‌کنند. داروهای جدیدتر مانند مهارکننده‌های SGLT2 مانند امپاگلوزین و آگونیست‌های GLP-1 مانند لیراگلوتید به کاهش قند خون و وزن کمک می‌کنند و برخی از آن‌ها نیز خطر بیماری‌های قلبی را کاهش می‌دهند.

برای درمان بیماری‌های گوارشی، داروهای خاصی تجویز می‌شود. مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPIs) مانند امپرازول و لانزوپرازول با کاهش تولید اسید معده به درمان زخم معده و ریفلاکس معده کمک می‌کنند. آنتی‌اسیدها مانند مایع‌های آنتی‌اسید و آلومینیوم هیدروکسید برای خنثی کردن اسید معده و کاهش سوزش سر دل استفاده می‌شوند. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن برای کاهش التهاب و درد در بیماری‌های التهابی روده مؤثرند، اما باید با احتیاط استفاده شوند چرا که ممکن است عوارضی نظیر زخم معده ایجاد کنند.

بیماری‌های تنفسی مانند آسم و بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) به داروهای خاصی نیاز دارند. داروهای استروئیدی استنشاقی مانند فلوتیکازون و بودسونید به کاهش التهاب در مجاری هوایی و بهبود علائم آسم کمک می‌کنند. برونکودیلاتورها مانند سالبوترول و فورموترول با گشاد کردن مجاری هوایی، تنفس را آسان‌تر می‌کنند. برای بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)، داروهایی مانند برونکودیلاتورها و استروئیدهای استنشاقی به کاهش علائم و بهبود عملکرد ریه کمک می‌کنند.

داروهای ضد پلاکت

در بیماری‌های قلبی عروقی، داروهای ضد پلاکت و آنتی‌کوآگولانت‌ها برای پیشگیری از لخته‌های خونی و مشکلات قلبی استفاده می‌شوند. آسپیرین یکی از رایج‌ترین داروهای ضد پلاکت است که با کاهش چسبندگی پلاکت‌ها به کاهش خطر سکته قلبی و مغزی کمک می‌کند. آنتی‌کوآگولانت‌ها مانند وارفارین و داروهای جدیدتر مانند داروهای ضد انعقاد خوراکی مستقیم، با جلوگیری از تشکیل لخته‌های خون در عروق، به کاهش خطر سکته و حملات قلبی کمک می‌کنند. داروهای کاهنده چربی خون، مانند استاتین‌ها، به کاهش سطح کلسترول و پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی کمک می‌کنند.